Maaike was mijn nicht. Ik hoorde later pas dat ze was vermoord. Maar het kwam toch heel hard aan. Varschikkelijk vond ik het en nog steeds. Ik heb geen herinneringen aan haar. Ik ken haar alleen van fotos, maar ik weet dat ze de beste nicht ooit zou zijn. Het is belachelijk hou ik afscheid heb moeten nemen. Het was echt vereselijk, maar ook mooi. Ik heb bloemen neer gelecht en ik kom nog regelmatig bij haar graf, maar ik heb er na al die jaren nog steeds geen afscheid kunnen nemen. Het is vreselijk, maar get is gebeurd. Ongelooflijk dat iemand zo erg kan zijn. Zo onredelijk en waarom. Een belachelijke reden waar ik geen woorden voor heb. NOg steeds, na al die jaren, is er nog steeds een leeg plekje over in mijn hart. Ik zal haar nooit vergeten. En als ik naar de sterren kijk is ze toch heet dichtbij. Lieve Maaike, nooit zal ik jou vergeten. Nooit.

Ik heb een vriendin die Inge heet. Haar nicht heette Maaike Kuiper. Dus de meisje die vermoord is door die Marokkaan. Mijn vriendin weet het pas nog net en is wel verdrietig en bang. Inge heeft ook een tweede naam; Maaike. Dat is om de nicht de naam nog te hebben.

Inge maaike de vries

11 years ago

Dank je, Aysenur. Ik hou van jou.

lieve maaike.....ik zal jou en alles wat er gebeurd is rond jouw afschuwelijke, totaal zinloze dood, noooit vergeten! zo vaak moet ik nog denken aan die gek die boven mij woonde, die jou dit aangedaan heeft. als ik aan jou denk zie ik je nog zo voor me.....genietend van je jonge poesjes op je balkon.... dit had echt nooit mogen gebeuren.... claudia

lieve maaike.....ik zal jou en alles wat er gebeurd is rond jouw afschuwelijke, totaal zinloze dood, noooit vergeten! zo vaak moet ik nog denken aan die gek die boven mij woonde, die jou dit aangedaan heeft. als ik aan jou denk zie ik je nog zo voor me.....genietend van je jonge poesjes op je balkon.... dit had echt nooit mogen gebeuren.... claudia

COACHINGSKALENDER 6 FEBRUARI 2012 Echt kijken betekent tranen zien voordat ze vallen Zijn collega’s hadden het er nooit meer over. Het was ook al zo lang geleden. Nieuwe collega’s wisten zelfs van niets. Maar hij droeg het verdriet al jaren met zich mee: zijn dochter was vermoord. Geen lustmoord, geen liefde, geen jaloezie; nee: iemand had geld nodig en dacht het bij haar te vinden. Hij kon het niet verkroppen dat iemand daartoe in staat was. Hij zat soms wat voor zich uit te staren en vergat dat hij aan het werk was. Nee, zijn werk leed er niet onder, hij leed eronder, maar hij had geleerd ermee te leven. En nu, vandaag, was het alweer vijftien jaar geleden. Hij dacht er wel eens over hoe het zou zijn als het niet gebeurd was, maar dat lukte niet erg. Zijn fantasie stond geen beelden toe. Ze vroegen hem wel eens hoeveel kinderen hij had. Eén keer had hij zich vergist en ‘drie’ gezegd. Maar hij schrok van zichzelf. Het voelde als verraad. En het is hem nooit meer gebeurd. Nu zei hij: ‘Vier, waarvan drie in leven.’ Toen de manager van de zaak die ochtend bij hem kwam, keek hij op. Die vroeg nota bene hoe het met hem ging, vandaag. Tranen welden op. Iemand zag hem. Zag hém, niet een werknemer, niet een computerdeskundige, niet een kantoorman, niet een van de velen, nee, hij zag een mens. Een mens in zijn zwakheid en hij ging er niet aan voorbij. Opgedragen aan Maaike Kuiper (26 september 1972 - 6 februari 1997)

Toen Maaile beroofd werd van haar leven, zat ze in de 4e van de PABO. Ik zat toen net in de 1e. Nooit heb ik zoiets meegemaakt als de sfeer die er toen op school heerste. Dit gevoel is me altijd bijgebleven. Onlangs was ik mijn klas aan het opruimen en bekeek ik, zoals ik zo vaak doe, de dichtbundel van Maaike weer. En in mijn gedachten ging ik weer terug naar die dag in februari, toen we hoorden wat er gebeurd was... Brrr... Daarnaast voel ik de kracht van Maaike en haar ouders, als ik die bundel doorblader en put ik er energie uit om elk nieuw schooljaar dingen mooier en beter te doen (zoals Maaike dat waarschijnlijk ook gedaan had, als ze de kans gekregen had)...

we hebben veel gesprekken gehad samen over Maaike , over Michelle, over het verdriet, over het missen van en het nooit meer , over de "ons niet altijd begripvolle omgeving" , het onrecht......... ja over wat al niet meer maar altijd weer wanneer ik jullie verhaal lees heb ik grote bewondering voor jullie en jullie moed om door te gaan . liefs van Margret

Lieve ouders van Maaike, We hebben Maaike gekend op afstand als een vrolijke goedlachse jonge vrouw, die in een boekhandel werkte als bijverdienste naast haar studie. We wonen in de zelfde wijk als jullie. We groeten als we elkaar tegenkomen, hebben eens een gesprek met elkaar gehad en begrijpen voor een groot deel jullie gevoelens. Op 6 februari denk ik altijd aan Maaike, al 12 jaar. We hebben veel respect voor jullie en wensen jullie sterkte voor de toekomst. Lieve groet van ons: Geert en Ria

Lieve Maaike, Ik denk nog vaak aan jou en de optredens. Ik denk dan ook vaak aan de suikerklontjes die ik op zondagmorgen altijd stiekem van jou kreeg. Rust zacht,

RIP

Lieve Maaike, Vaak lees ik je gedichten nog met veel plezier. Ik weet dat je in de hemel bent nu.

Vaak moet ik nog denken aan deze tragische en verschrikkelijke gebeurtenis. Rust zacht lieve Maaike