De afgelopen jaren hadden Ronald en ik dagelijks wel even contact. Ook toen we apart woonden. Even een belletje, een sms-je of een mailtje. Of anders wel even snel contact op Jijbent. Even aan elkaar laten weten dat je er nog was en waar je mee bezig was op dat moment. Of wat je opviel of gewoon over helemaal niets ;-) Altijd geweldig (en ook altijd weer verbazingwekkend) als bleek dat we eigenlijk tegelijkertijd een mailtje of een sms-je aan elkaar aan het versturen waren. Dat gebeurde best vaak. Nu is het stil. Niet meer even dat korte of wat langere contact. Nu hij er niet meer is blijkt voor mij hoe vanzelfsprekend het toch was dat Ronald er voor me was. Hoe belangrijk hij voor me was als vriend en rots/rustpunt in de branding. Ik heb nog dagelijks de neiging om even dat sms-je aan Ronald te sturen als me iets invalt of opvalt, heb hem altijd nog wel wat zaken te melden op dagelijkse basis. Of heb even behoefte aan een berichtje met de (korte) reactie dat ik niet zo moet mutsen :-D of op mezelf moet passen. Of juist dat ik het goed doe en mijn eigen pad moet volgen. Die neiging zal wel slijten. Hoop ik.

Ik was voor het eerst sinds het overlijden van mijn taichimeester op een training in amsterdam bij Amien Ho. Ik miste mijn meester verschrikkelijk en tijdens de training stond ik telkens mijn tranen in te houden. Ineens keek ik op en zag ik iemand naar mij kijken met een hele intense blik. Dit bleek later Ronald te zijn en hij was het ook die bij mij ging staan toen ik echt in tranen uitbarstte. Hij had mijn meester ook gekend. Pas later, toen we over de msn wat begonnen te chatten vertelde Ronald van zijn ziekte. HIj vertelde me over de opties van behandeling, over zijn vakantie naar Turkije, verliefdheid, hoe blij hij werd van het zoontje van vrienden, zijn ouders, we hebben over van alles gechat. Altijd tot tien uur want dan ging hij zijn oefeningen doen. Ik ging op vakantie. En ineens was het stil. Geen msn meer, geen smsjes. Ronald vertelde me ooit dat toen hij in het ziekenhuis lag hij Joppe, mijn meester had gezien. Ik weet zeker dat Joppe nu samen met Ronald taichi beoefent op een magnefieke prachtige plek waar het altijd warm en licht is en waar je de golven van de zee altijd kan horen. Veel sterkte en kracht voor zijn vrienden, jullie waren zijn alles.

Monique

15 years ago

Graag gedaan Lisette. vr gr Monique. okichi@hetnet.nl

Tsjaah, als ik alles zo'n beetje lees zou ik bijna niet weten wat ik er aan toe zou moeten voegen. Wat mij het meeste bijstaat is zijn enthousiasme en soms intensieve manier van dingen beleven. Zo zie ik hem nog op Pinkpop staan, kijkend naar hetgeen zich om hem heen afspeelde. Vervolgens keek hij me even aan, om daarna zijn blik weer te richten op zijn omgeving en zei hartgrondig; "Gaaf man!" Ik zie hem nog radslagen maken over het veld. Ik heb bewondering voor datgene wat hij in zijn laatste levensfase heeft bewerkstelligt, of hoe hij kon genieten van de mensen om hem heen. Ronald het ga je goed man.

Ik heb Ronald ontmoet in mei 2008 tijdens een gi gong training week. Tijdens een avondwandeling in de bossen op de veluwe bleek al snel dat we veel gemeenschappelijke interesses hadden. Na deze week hebben we contact gehouden en eigenlijk in een korte tijd een hoop samen ondernomen. Ondanks zijn ziekte had Ronald altijd veel energie en wil om erop uit te gaan,het voelt heel vreemd en bijna onwerkelijk dat hij er nu niet meer is. Hoe is het toch mogelijk dat een ziekte kan winnen van zo’n sterke geest en persoonlijkheid? Eind mei hebben we nog uren door de kennemerduinen gelopen,kilometers langs het strand gerend en ik zie hem nog rollend van een zandduin af gaan. Een grote stralende lach op zijn gezicht, heerlijk van het hier en nu genietend. Ik was speciaal die dag erg onder de indruk van zijn kracht dit te kunnen,hij had nl.net die week gehoord dat zijn tumoren aan het groeien waren en er medisch niet zo heel veel meer voor hem gedaan kon worden De vakantie samen in Turkije was geweldig,volop genoten van het gewoon simpelweg ‘zijn’,genieten van de prachtige natuur, heerlijk eten . Dingen waar hij zich eerder nooit voor wilde openstellen,bv een scheerbeurt bij een turksekapper,een hip baardje,het kopen van een hippe outfit,maakte dat we konden lachen om hoe een gedachte eigenlijk maakt wie en hoe we op dat moment zijn. Tijdens deze vakantie heeft Ronald een hoop verteld over zijn dierbare vrienden en familie,de mensen waar hij veel om gaf en een hoop mee heeft ondernomen. In de laatste periode van zijn leven heb ik ook een aantal van deze mensen ontmoet,en idd voelde deze personen ,ieder op z’n eigen manier ,heel warm en liefdevol aan,precies zoals Ronald ze omschreven had. Het is verschrikkelijk om een persoon als Ronald te moeten verliezen maar ook ongelofelijk mooi om te zien hoe warm en liefdevol een laatste levensproces kan zijn met een groep mensen als deze rondom hem heen.

Ik zat nog op school, op de MTS electronica, en in het weekend had ik een baantje. Tot dat het wat minder ging in de winkel en er geen plaats meer was voor een zaterdag kracht. De zaterdag erna, ik op mijn fiets heel Uithoorn door, op zoek naar werk. Winkel in en uit, werkplaats in en eruit. Op het eind van de dag, zeer teleurgesteld, weer richting huis over de Boterdijk. Zie ik ineens een bord in de sloot staan, 'Rowie Electronics'!! Ik ben het erf opgegaan, en na enig zoekwerk vond ik de deur die toegang gaf tot de trap omhoog naar een hobby zolder. En geloof mij, een hobby zolder was het!! Ik zag een man achter een werk tafel zitten, soldeer bout in de hand en driftig tekeningen van een video lezen. Ik keek wat verder om mij heen, stapels video's, tv's, magnetron's en ander electronica spul. En alles uit elkaar, maar ook door elkaar!! Geen lijn in de chaos te vinden. Jawel, het whalhalla voor een electronica student, dacht ik!! Hallo... Hallo.... Ik ben die en die, en ik zoek een zaterdag baantje. O o uh uh uh , tja tja tja, iemand in dienst nemen, mmmmmmmmmm, eigenlijk nooit over nagedacht. Tja tja. Weet je wat, ik laat mijn gedachten er even over gaan, en bel mij over een week even terug?! IK BELLEN EEN WEEK LATER!! MET WIE?? OJAAAAAAAAAAAAAA Tja, eerlijk gezegd heb ik er niet over nagedacht, maar weet je wat. Kom volgende week zaterdag maar, dan kijken we wel hoe het gaat. Zo heb ik Ronald leren kennen. Ik heb er denk ik zo een jaar gewerkt met heel heel veel plezier. Het werk ging niet al te best, maar wat een lol hebben we gehad! Een tosti maken in een net gerepareerde broodrooster (op zijn kant), de kaas die smolt veroorzaakte brand. De mevrouw (eigenares) die het nieuwe gekochte broodrooster kreeg was erg blij, hahahaa! De video's met andere kap, de tv's die een andere achter kap hadden, op en top hobby, maar wat een plezier. De diepvries pizza's die we al watertandend voor ons zagen ......... Maar helaas de magnetron deed het nog niet. Na enkele weken wilde Ronald ook wel eens mee stappen, na al mijn mooie verhalen. Ik zie m nog staan in de Coco's, de eerste keer stappen. Armen over elkaar, kin op de borst, maar zijn grote ogen zagen alles! O o o o , dat meisje zegt wat tegen mij, bloos, bloos, bloos! Na enkele keren stappen kwam hij los, head bangen, koppen tegen elkaar en een mooi rood straaltje langs Ronald zijn gezicht. Maar blijven lachen he!!!! Wie het snelst de kroeg rond kon rennen (wat een irritante lui, stonden allemaal in de weg) zou een zak manderijnen winnen. De vakanties zeilen in Friesland, het klimmen in de klimhal in duitsland en luxemburg, de suprise avonden met sinterklaas (hahaha, de dick heater), sport en spel, met heel heel heel veel regen camperen in luxemburg en eten klaar maken bij pisbakken van de camping pffffff te veel om op te noemen. Wat een mooie tijd was het, als we die eens over mochten doen!!!! Ik heb super herrinderingen aan die tijd!! Ik ben heel blij dat ik je hobby zolder eens ben opgelopen en je heb leren kennen!! Ik ben blij met de tijd die we samen hebben gehad!! Ik ben blij dat ik je zo heb zien ontwikkelen!! Want dat je in positieve zin veranderd bent, dat is zeker!! Ronald, je bent een topper!! Bedankt voor alles!!

De afgelopen jaren hebben we geregeld gewandeld samen. Rugzak met water en een boterham om en gaan. Ronald hield hier erg van, ik ging mee. Genoot er uiteindelijk ook van, veel mooie natuur samen gezien en ervaren. Veel gekletst onderweg. Geen Pieterpad afgelopen bij wijze van spreken, maar wel een stukje ervan. We hebben samen o.a. de Amsterdamse Ommegang bijna afgemaakt. Bij mooi weer telkens een stukje gelopen. Bus in en verder gaan waar we gebleven waren. Na enige kilometers kwam dan mijn onvermijdelijke vraag: "hoe lang is het nog, denk je?" Het antwoord van Ronald was altijd "Nog 10 minuten". Dat gaf me weer moed en we wandelden weer verder. Na een wel erg lange 10 minuten ging het bij mij toch weer kriebelen en ging ik twijfelen aan deze informatie. Dat zei ik dan ook. Hij draaide zich dan altijd lachend om (met zijn lange benen liep hij altijd wat harder dan ikzelf) en zei dan dat het nu echt nog maar 10 minuten was. Ik trapte er dan niet meer in, maar uiteindelijk zijn we samen een heel eind gekomen. En we hebben er van genoten. Ik ga ergens de komende tijd die Amsterdamse Ommegang afmaken. En zal dan als ik moe word denken "nog 10 minuten" en zal dan de grijns op zijn gezicht weer voor me zien. Ronald, ik mis je zo.

Ronald, Nog zoveel mooie momenten mee te maken, nog zoveel mooie dingen te zien. Onbeschrijfelijk, maar het mag niet zo zijn….. Het is niet te bevatten, maar dat jij veel te vroeg uit dit leven bent gehaald is een feit. In de korte tijd dat ik je heb leren kennen, heb ik je meegemaakt als een gezellig en positief ingestelde man. Zoals ik het zie een man die met mensen en vrienden omgaat zoals je zelf ook behandelt wilt worden. En natuurlijk jouw respect voor de natuur met alles wat hierin leeft en groeit en bloeit. Zelfs in de laatste (knoertharde) periode van je leven weet jij jezelf nog weg te cijferen en te denken aan de emotie van een ander persoon. Ik kan hier niets anders dan respect voor opbrengen. Het is voor mij een nieuwe ervaring om er weer even bewust van te worden om het gejaagde leven, wat bijna iedereen tegenwoordig meemaakt, aan de kant te zetten. En in mijn ogen een voorbeeld aan jou te nemen en te denken; Geniet van de kleine dingen in het leven, ze zijn zo mooi. Geniet van de mensen, ze zijn zo mooi. Geniet van het leven, ze is zo mooi. Ronald, je bent nog steeds een mooie vent. Peter

Twee weken geleden, toen ik weer eens in Nederland was, zag ik voor het laatst de blauwe kano op het dak liggen van Ronald's woonboot. Velen hebben zich misschien afgevraagd wat dat ding daar al die jaren deed. Bij deze het antwoord: ik moest hem nog altijd ophalen... Jaren geleden ben ik namelijk eens met Ronald van Uithoorn naar Amsterdam gekanoed. Hij in een werkelijk loodzware grijze kano en ik in die blauwe. Op de Amstel kwamen we al snel in een enorme hoosbui terecht en al ploeterend wisten we Amsterdam te bereiken waar het gelukkig droog was. Het leed was echter nog niet geleden: we kanoeden recht de „Gay Parade“ in en moesten het laatste stukje heel snel doorpeddelen om de begerige blikken op onze (inmiddels) „wet T-shirts“ te ontwijken. Gelukkig was de woonboot dichtbij, maar aangezien terugpeddelen mij niet zo'n goed idee leek is de kano daar gebleven. Stilletjes heb ik het afgelopen jaar nog gehoopt dat het niet onze laatste kanotocht zou zijn... Ik heb Ronald die dag leren kennen als een ontzettend aardige gozer met enorm veel humor en enthousiasme en dit werd later bij andere gelegenheden nog vele malen bevestigd. Ronald, het ga je goed.....

Ronald als je zo´n zes jaar lang in iedergeval een keer later twee keer in de week s´morgens om acht uur koffie zit te drinken en veel praten om daarna de Tai-Chi lessen te gaan volgen. En na de Tai-Chi lessen door de grachten van Amsterdam afhankelijk van het weer kanoen. En later toen je een zeilboot gekocht had en ik hem mocht optuigen en je een beetje vertrouwd maken met het zeilen op het IJselmeer naar Pampus, wat een mooie momenten met jou en Marina. Toen je ziek werd was je ervan overtuigd dat je wel weer beter zou worden, en vaak zij je tegen mij ik ga nog niet dood hoor. Tot op de dag van mijn verjaardag alle visite was al weg en toen stond jij voor de deur, je kwam even langs want ik was toch jarig,en toen vertelde je in een adem dat je de behandeling stop zetten want er was niets meer aan te doen. En vanaf dat moment is het allemaal erg snel gegaan. Ronald je was veel te jong om dood te gaan, maar dat zijn spelregels van het leven waar wij mensen helaas geen invloed op kunnen uit oefenen. Ronald ik zal je missen en als er na dit leven nog iets anders is, wie weet. Je vriend Bart

Het is niet zo dat we elkaar de deur plat liepen, maar bij veel significante momenten was Ronald er altijd bij. Donkere najaarsdagen op de grasweg met een groene thee, Pruiken gepast met Noah bij Co, krom gelegen van het lachen. Maffe anekdotes van Ronald die met hamer en bijtel zich van een parkeerklem ontdeed, met drie wielen van z'n Honda (was het toch?) door de ij-tunnel. De eerste keer datíe vanuit kantoor in Zaandam Marina belde om zichzelf te verkopen. Naar Tool in Ahoy... Het zijn de herinneringen waarin je voortleeft. Zeker een deel van mijn familie geworden voor wie ik altijd warme gevoelens zal blijven koesteren. Een "milde" strijder...

Ronald en ik spraken elkaar niet vaak. Soms ging er wel een jaar overheen. De afgelopen veertien jaar was er echter altijd wel eens een korte e-mail, spontaan bezoekje of een (urenlang) telefoongesprek. Als wij elkaar dan weer spraken, dan was het gelijk goed. Onvoorwaardelijk. Alsof we elkaar de dag ervoor nog hadden gesproken. Los van de wereld waar we zelf in leefde. Los van vooroordelen. Gewoon Ronald en Sebastiaan met interesse voor elkaars dromen en verhalen. Ik zal hem missen.

Ik wil een gedeelte uit een mail van Ronald van enkele maanden geleden met jullie delen. Om nog eens extra te benadrukken hoe bijzonder hij was en hoe bewonderingswaardig zijn levenshouding was. "Er is veel gebeurd de laatste maanden, er zijn veel onderzoeken geweest met de insteek om een mogelijkheid tot operatie te onderzoeken. Die is er niet, er zijn teveel uitzaaiingen en een operatie is te risicovol. Er is wel een nieuw voorstel voor chemo maar die is palliatief, met andere woorden levensrekkend niet genezend. Ik weet hoeveel pijn chemo kan doen en hoeveel ellende je er van kunt hebben en dat om mijn leven enige maanden te rekken? Maar ten koste van wat? Ik ben er wel uit, ga het niet doen. Dat is een bewuste en weloverwogen keuze. Ondertussen bewandel ik alle wegen die ik zinnig acht. Voel me beter, levendiger dan ooit... Dus welicht ten overvloede: ik heb het beslist niet opgegeven. Voel me prima, ben positief en heb het gewoon enorm naar mijn zin momenteel... kort samengevat: ik leef! En geniet van alle kleine leuke dingen en geweldige mensen om me heen."

Een heel mooie vriendschap, RONALD. Die vriendschap was er, die is er en die zal er altijd zijn, al zal ik die met je in gedachten moeten delen. Maar daardoor niet minder mooi. Marc

De onderstaande tekst heb ik ongeveer tegen hem nog gezegd tijdens ons laatste afscheid op 17 oktober 2008: Ronald en ik kennen elkaar nu zo'n 12 jaar. Precies weten we het geen van beiden meer, maar dat zal het zo ongeveer wel zijn. Sommigen van jullie kennen hem al langer, anderen korter. Ongeveer 17 jaar geleden is voor Ronald (zoals hij het zelf zegt) zijn leven echt begonnen. Samen met Marc heeft hij toen heel wat dingen uitgehaald, samen stappen, gelachen en dingen meegemaakt. Twaalf jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen op een byzondere manier. Bij ons was er een blik van herkenning op het eerste gezicht toen we elkaar ontmoetten. Waarom? Geen idee. We hebben dit allebei voor kennisgeving aangenomen. Het was gewoon zo, we herkenden elkaar. In die twaalf jaar is veel gebeurd. Samengewoond, apart gaan wonen, veel leuke en ook minder leuke dingen meegemaakt, maar altijd samen. Steun vinden bij elkaar, samen lachen en samen huilen. Elkaar even vasthouden en rust vinden bij elkaar. En weer door. Ronald is altijd aan het sporten geweest. Hij had zijn hart verloren aan Kendo. Toen dit niet meer ging in verband met een oude blessure aan zijn knieen heeft hij echt af moeten kicken. Het is wel altijd zijn eerste sportliefde gebleven. Als goed alternatief heeft hij daarna taiji ontdekt. Elke week (of meerdere keren per week) les, meedoen aan wedstrijden, veel mensen ontmoet en een band mee gekregen. Zijn lessen gingen voor, ook die op zaterdagochtend. De enige kans op een lang weekend samen weg was tijdens de vakanties, want dan was de school waar de lessen waren dicht. Als tegenhanger en aanvulling cheng-sin. Lekker stoeien en boksen. Vond hij helemaal goed en lekker om te doen. Waren altijd weekenden vakantie en volop genieten voor hem in Nijmegen. Klimmen met Marc en Co en Peter, zowel binnen in de klimhal als buiten in Duitsland, ook dat vond hij helemaal geweldig. Gezond eten (vegetarisch voordat we elkaar ontmoetten, iets minder vegetarisch erna), niet roken, geen alcohol. Altijd bewust met het milieu en zijn omgeving bezig. Kortom: bewust in het leven staan, met zijn omgeving en de mensen die hem na stonden bezig zijn. En toen werd Ronald ziek. Nu een jaar geleden. Onbegrijpelijk. Hoe kan iemand die altijd zo gezond is geweest een ziekte als kanker krijgen? In het ziekenhuis een jaar geleden hadden ze niet verwacht dat hij erdoor zou komen toen. Zo ziek was hij toen. Maar als Ronald eenmaal iets in zijn kop had, dan gebeurde dat. Hij kon zich daar mentaal volledig toe zetten. Keuzes maken, beslissingen nemen en er dan voor gaan. Ook het vechten tegen de kanker hoorde daartoe. Niet vechten tegen de dood, maar kiezen voor het leven. Iedereen om hem heen en ook hijzelf had verwacht dat hij het ging redden. Als iemand het kon, dan was hij dat wel. Chemo's, pijn van die chemo's omdat de vaten in zijn arm telkens gingen ontsteken en uiteindelijk moest hij ermee stoppen in verband met de bijwerkingen. Maar het ging hem toen zo enorm goed. Het idee van de kanker was altijd wel op de achtergrond aanwezig, maar heeft hem niet belemmerd om te genieten van het leven. Het afgelopen jaar heeft hij (zoals hij dat zelf zei) nog zoveel geleerd. Geleerd om mensen toe te laten in zijn leven. Gewoon te genieten van de zon, gezelschap, zijn boot en de woonomgeving en buren, weekenden in Scheveningen bij mij, vakantie in België met Lisette, Ruud en Ramses (zijn grote vriend), vakantie in Turkije met Karin. Allemaal kadootjes die hem zo ontzettend toekwamen. En waar hij met volle teugen van genoten heeft. De laatste weken is het snel gegaan. Met een aantal mensen waren we er ook toen voor Ronald. Om hem heen ontstond een opvangnet voor dag en nacht. In eerste instantie onder protest van Ronald, maar uiteindelijk vond hij het erg fijn dat we er waren voor hem. Hij verbaasde zich er zelfs over dat we dit voor hem over hadden. Afgelopen zaterdag zijn we nog samen met hem en een groep van ongeveer 25 vrienden en familie naar het Amsterdamse Bos gegaan. Het was weer een kadootje. Ronald noemde het zelf 'mijn feestje'. En het was ook echt een feestje. Alles werkte mee. Zelfs het weer. Het heeft zo moeten zijn. Hij heeft er met volle teugen van genoten. Lag zaterdagavond en zondag nog nagenietend in zijn bed. Afgelopen maandag 13 oktober om half 3 in de middag is hij fysiek weg gegaan uit dit leven.

Wat een lief verhaal, ik krijg er tranen van in m'n ogen. Sterkte Marina